Presentarme... presentarme a min mesma, (mimá) honestamente; coa esperanza de que moita xente vexa o meu blog e fique un rato nel curioseando as cousas que eu verto ao mundo... DIFICIL... mais o intento: son eu, eugenia, muller nos 40, cantante de corazón, aprendiza eterna de guitarrista, actriz que goza encarnando outros seres, poeta escondida e esquiva de min mesma, con certo pánico a amosarme, son eu mais é hora de atreverse, asomarse e evoluir, espero que vos guste, e que o que sae de min, ou a traves de min, faga un bon efecto nos vosos corazóns, e sen dúbida quero moito mais, pero isto é suficiente, e o demáis, que moitas veces nin eu sei, xa virá. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- presentarme... presentarme a mi misma, honestamente; con la esperanza de que mucha gente vea mi blog e se quede un rato en él curioseando las cosas que vierto al mundo... DIFICIL... pero lo intento
Nacín e crieime nunha familia de Ferrol con tradición de cantar. O meu abó materno, Fernando Alonso, era cantarín, xuntabase cos seus amigos en "El Sur" un bar da rúa Magdalena, tomando chatos de ribeiro e cantando a coro . En casa todos cantabamos nas reunións e todavía se fai. Ese espíritu de cantarines de sobremesa non me abandonou nunca e o agradezo infinito. Estudando en Madrid Arte Dramático un amigo regaloume unha cassette coa BSO de Orfeo Negro, a peli brasileira e aqueles 120 mins da cinta aprendinos de memoria. O certo é que a poesía das suas letras foi determinante e segue a selo á hora de elexir o meu repertorio. Curioso que ó pouco outro amigo regaloume outra cassette, esta dun homenaxe a Noel Rosa, que tamén namoroume, e así, a música brasileira fraternizou coa minha alma e eu a atesouro. Debutei en 1999 como cantante en La Boca del Lobo en Madrid invitada polo trío Livre Percussão, (Fernandinho Marconi, Mario "repenique" e Sergio "c